14/41
Angelina Jolie ve yönetmen Pablo Larraín, dünyanın en büyük opera sanatçısı, dünyaca ünlü opera sanatçısı Maria Callas’ın yürek parçalayıcı gerçek hikayesiyle nasıl bağlantı kurduklarını tartışıyor. Pablo Larraín’in Jackie (2016) ve Spencer’ı (2021) takip eden « Topuklu Kadın » adlı kadın biyografi üçlemesinin üçüncü ve son filmi. Maria Callas: Garsonların beni tanıdığı bir kafede bana bir masa ayırtın. Hayranlık havasındayım. Close Up: Why Do We Need the Venice Film Festival? (2024) adlı filmde referans alınmıştır. Otello 4. Perde: “Ave Maria” (Desdemona) Konservatuvar Konser Topluluğu Orkestrası Maria Callas tarafından seslendirildi Şef: Nicola Rescigno Yazan: Giuseppe Verdi, Arrigo Boito Bir Warner Classics yayını, (s) 1964 Parlophone Records Limited Yeniden düzenleme: 2014 Parlophone Records Limited Warner Music Group şirketi olan Warner Music Group Germany Holding GmbH izniyle. Bu filmin büyük bir özen ve sevgiyle çekildiğinden eminim AMA bence en çok eksik olan şey nefes. Opera sanatçıları bizi büyülemek için nefeslerini kontrol etmeyi öğrenirler. Ve diğer daha az olumlu eleştirilere katılıyorum, açılış sahnesi dudak senkronizasyonunun gerçekten kötü bir örneğiydi, özellikle de Bayan Jolie’nin nefes aldığını göremediğim için! Elbette La Callas göz alıcı bir hayat yaşadı, ancak bana bu filmde odak noktası daha çok görsellikmiş gibi geldi. Bu, beni sonuna kadar izlemeye iten bir filmdi ve üzgünüm. Ben de bu iki ikonik hanımefendi için büyük umutlar besliyordum. One Hundred Years of Solitude bu ayın en büyük TV ve yayın prömiyerlerinden biri. Daha fazlası için Aralık takvimimize göz atın!